Mirjam Broekhuizen schreef onderstaande mooie tekst, zij ontmoet, nét zoals ik, graag 'de mens' op zielsniveau. Ze luistert naar de ziel, naar het verhaal van het onzichtbare lichaam dat zich tussen bron en bestemming beweegt. En als ze schrijft, lees je dit in haar teksten en verhalen terug. Vragen die rijzen zijn: 'Hoe zit dat precies met die ontmoeting van de ziel en 'hoe' doe je dat?' 'Hoe verbind je je ergens mee? En kan iedereen dit?' Deze principes van bezieling, bron en bestemming, leiden, geleid worden en dienen, deel ik graag met jou omdat zij perfect passen binnen het kader van mijn manier van werken. De vrouwtjespauw en haar kuikens “Op een mooie ochtend laat in het voorjaar scharrelt een vrouwtjespauw met vijf prachtige jongen door de boomgaard. Onze hond Leo, de katten en zelfs ons dikke varken Dirk valt ze aan als een van hen te dicht in haar buurt komen; ze beschermt haar jongen met haar leven. Als ze de kreten van de buizerds hoort, houdt ze haar kopje schuin en tuurt ze de lucht af. Ze maakt dan een klagend geluid waarop de jongen direct onder haar grote lijf gaan zitten en zij zakt als ze allemaal verzameld zijn, beschermend door haar poten. Na drie weken hebben de jongen al de parmantige aanzet tot een kroontje op hun kopjes. Ik tel inmiddels nog maar vier pauwen jongen, de dag erop nog maar drie. Vandaag zit ik met een kop koffie in de boomgaard. Dirk scharrelt gemoedelijk wat in het rond en wroet hier en daar wat in de aarde. Ik hoor een zacht gepiep. Verbijsterd zie ik hoe de pauwen moeder nu met twee van haar kinderen naast zich loopt, het derde valt ze aan. Het jong zit op een afstandje van zijn moeder en de andere twee kinderen. Het ziet er een beetje verward uit. Moeder en de twee andere jongen lopen verder, het derde jong volgt zachtjes jammerend op een afstand, het is zijn enige kans om te overleven. Plotseling draait de moeder zich om en valt het jong weer aan, ze pikt wreed in het lijfje, het jong gilt het uit en neemt weer afstand. Keer op keer valt de moeder het jong aan. De andere twee kuikens blijven stil aan haar zij. Het verstoten jong piept minder en zachter nu, het wordt stil. Dan zie ik hoe het kuiken het opgeeft. Hoe het zijn kopje wat intrekt tussen zijn vleugeltjes en hoe van het ene op het andere moment zijn verenpakje 'hangt’, alsof het leven uit hem is gelopen. Er komt een gelatenheid over het jong, alles aan het kleintje hangt slap, het wezen (of de ziel) heeft zojuist het pauwen kuiken verlaten. Het verstoten pauwtje kruipt stilletjes weg onder een struik om daar te wachten op wat komt. Ook al leeft het kleintje op fysiek niveau nog, het is op een andere laag al gestorven voor zijn dood.” Hoe vertaalt zich dat in ons leven? Iedere keer wanneer wij ‘in ons wezen gepikt worden’, krimpt het een beetje verder in, soms splitst het zielenlichaam zich zelfs op, het fragmenteert. Ik heb veel mensen ontmoet in mijn leven als het pauwen jong. Ze leven nog, het lijf ademt, maar iets wezenlijks in hen is ‘gestorven’, ‘niet in het fysieke hier en nu verbonden’. Ieder mens heeft zijn eigen creatieve manier om met grote en kleinere verwondingen om te gaan. De ene mens verhult zich in een vorm, de ander trekt zich naar binnen terug, weer een ander gaat in een fantasiewereld leven. Of we raken verslaafd aan iets dat ons verdooft of aan iets dat ons weer even in extase brengt. We gaan surrogaten zoeken die zich ontwikkelen tot een soort afweermechanisme, bijvoorbeeld door op het randje te gaan leven, gevaarlijke dingen te doen. Of we verliezen ons in ons werk, in onze patronen, in onze vaste structuren, in relaties. Vaak zoeken we onbewust heling voor ons gekwetste wezen buiten ons. Zielenpijn is net als fysieke en geestelijke pijn een nare pijn, waar we liever van weggaan. Toch is zij het lichaam dat verbindt. Zij verbindt binnen en buiten, boven en onder, bron en bestemming. Zij stelt ons in staat een diepe verbinding te ervaren met alles om ons heen. Wanneer wij goed naar haar luisteren, dan kunnen we ons gedragen, gesteund en geleid weten in iets dat ons bestemt, iets dat groter is dan wij. Dit zielenlichaam vraagt om gehoed en gevoed te worden. In onze westerse maatschappij is spirituele (bege)leiding een schaars goed, waar het gaat om het uitnodigen en ‘roepen’ van de ziel, haar welkom heten. Hoe kunnen wij hoeders zijn van een bezielde wereld, als we zelf vervreemd zijn geraakt van onze eigen ziel en we de wereld niet meer als bezield kunnen ervaren? Gelukkig is ons wezen, onze ziel, ons zielenlichaam opnieuw te beademen, te inspireren, te helen, opnieuw ‘in de eenheid verbonden’ te brengen. Dezelfde creatieve kracht die we gebruikten om te dealen met onze verwondingen, kan ons weer in verbinding brengen. Daarvoor kunnen we de weg terug naar onze kern vrijmaken, onze wonden wassen en helen, zodat we ons weer kunnen openen voor wat wezenlijk voor ons is, wat het ook maar is. Het is net deze beweging die ik wil helpen ondersteunen. Opstellingen en het werken met rituelen zijn daarbij twee krachtige benaderingen. Hoe luister je naar de ziel van iemand anders? Door met je eigen wezen thuis te zijn in je hart en van daaruit te luisteren met een welkom oor. Ga voorbij je denken, je normen, je wereldbeelden, je vooroordelen. Luister naar de onderstroom. Als je luistert met je wezen, dan hoor je ook wat wezenlijk is. Wees als een herberg, eerst voor jezelf. Later voor de reiziger in de nacht. Zorg ervoor dat de ramen van jouw herberg verlicht zijn, zodat je te vinden bent. Dat de deur van het slot is, het vuur rustig brandt, de tafel gedekt is, er voeding genoeg is, er gemakkelijke stoelen zijn voor het zielenlichaam om in te ‘landen’. En dan maar samen wachten op wat komt. Ook als het niet komt. Als je de ziel wilt grijpen, trekt ze weg. Als je haar raad wilt geven of iets voor haar op wil lossen, misken je haar in haar kracht. Als je haar wilt analyseren haakt ze af. Als je haar in een vakje wilt stoppen om haar te ‘plaatsen’ keert ze zich om. De grootste kans om haar te ontmoeten is thuis zijn bij jezelf, je te verbinden met wat groter is dan jij en daarin welkom zijn.
