De tweede helft van 2016 is het me niet meer gelukt om een blog te schrijven. Al mijn schrijftijd ging naar "Trauma in Organisaties" (TiO). Eindelijk kan ik de draad terug op pakken en zoals je kan zien in een totaal vernieuwde website. Hij staat nog niet helemaal op punt wat maakt dat er her en der nog wat zaken moeten aangepast of aangevuld worden. Bots je op iets dat niet lijkt te kloppen, laat gerust van je horen. Maar bij deze - alsof het een goed voornemen was voor 2017 - pak ik de draad terug op ...
Het schrijfproces ...
Het schrijven van een boek is een helse klus. Je zit in een cocon want enkel een beperkt aantal mensen krijgt stukjes te zien van je manuscript en daarnaast ben je omringd door boeken, artikels, blogs en gesprekken die heel erg gelinkt zijn aan het thema van je boek. In die cocon zit wel weerwerk maar toch is het veilig. Tegelijkertijd was ik permanent bewust van het feit dat trauma in organisaties geen evident thema zou zijn om mee naar buiten te komen.
Tegelijkertijd merkte ik dat mensen positief reageerden op het thema als ik er iets over vertelde. Meer zelfs, af en toe contacteerde men me omdat het rond ging dat ik met dit thema bezig was. Die gesprekken hielpen me heel erg om het schrijfproces bij te sturen.
Daarnaast had ik heel wat geleerd door het schrijven van mijn eerste boek "Architect van je organisatie". In die zin werkte ik samen met iemand die redactiewerk deed voor mij, met name Lien De Coster. Zij polijste mijn ruwe schrijfmateriaal en had gelukkig heel veel voeling met het thema van het boek. De wisselwerking met Lien en de mensen van LannooCampus verliep daardoor een heel stuk vlotter waardoor mijn schrijftijd vooral kon gaan naar het creatieve proces.
Ook de tekeningen die Hans Hoegaerts maakte voor het boek, verplichtten mij om scherp te zijn over wat ik eigenlijk wilde vertellen. Het kunnen vertalen van wat je wil zeggen naar beelden, schema's, ... is een heel grote hulpbron en het maakt je boodschap meteen een heel stuk inzichtelijker.
Maar dan komt de lancering. Je moet uit die cocon stappen ...
De lancering
Als het boek klaar is, ben je moe en wil je languit in je zetel gaan liggen om te bekomen. Helaas, dan begint gewoon een nieuwe fase net zoals bij een triathlon. Bij de boeklancering komt dus ook weer heel wat kijken. Omdat ik op mijn tandvlees zat, was het voor mij een stuk makkelijker om de controle los te laten. Dat gaf ruimte aan het toeval:
Via Jan Vermeiren kwam ik in contact met de mensen van The Happy Room te Wijnegem. Ik had geen betere ruimte kunnen bedenken ...
Twee bijzondere getuigenissen boden zich aan ...
Er mailde me zelfs iemand - met name Dominique Deffontaine van het Coach Café Antwerpen - met de vraag of ze me ergens bij kon helpen ...
...
Dit alles en nog veel meer leidde tot een schitterende avond. Iedereen die er was, zorgde opnieuw voor een warme, veilige cocon. Toch was ik zo gestresseerd als een krab: Zouden de mensen met een getuigenis er op tijd geraken (de ring van Antwerpen kent sinds enige tijd wat problemen)? Zou iedereen die zich ingeschreven had, komen opdagen? Zou het me lukken om de avond op een serene manier te laten verlopen? Zou ik niemand vergeten te bedanken? Tja, ik ben heel erg fan van de weg maar in dat soort gevallen zie ik toch eerder de beren.
Gelukkig had ik de mensen van VISUALIZE ingehuurd om te filmen. Zij maakten een schitterende montage en dat bood me de kans om nog even na te genieten want dat was me de avond zelf niet echt gelukt. Tot slot, werd de muziek voor het filmpje gecomponeerd door Alex Vanhaesendonck. Ook daar weer een cadeau. Wat bijzonder toch, iemand die een bepaalde sfeer kan neer zetten met muziek. Neem dus even tijd om de montage te bekijken:
En nu?
Ondertussen is de derde fase gestart, het boek in de wereld zetten. Gelukkig kwam de kerstvakantie er even tussen. Die kans greep mijn lichaam om me keihard te vertellen dat ik te ver over mijn grens was gegaan. Eigenlijk is het ontnuchterend, een boek schrijven is heel hard werken en toch, eens het klaar is, sta je nog nergens. Het boek moet zijn weg nog vinden in de wereld. Dat blijft spannend afwachten. Wel begint zich één en ander af te tekenen:
TiO blijkt toegankelijk voor een bredere doelgroep dan "Architect van je organisatie";
Het boek leest vlot en blijkt heel herkenbaar te zijn;
Het boek reikt echt praktische handvaten aan om trauma bespreekbaar te maken in organisaties;
Her en der krijg ik de kans om te vertellen of te schrijven over het thema dankzij het feit dat mensen me hiertoe uitnodigen;
Via Erik De Soir - waar ik ooit les van kreeg in de Koninklijke Militaire School - raak ik in contact met onderzoek uit de academische wereld. Dat zorgt in eerste instantie voor bevestiging maar evenzeer voor verdere verrijking;
Als ik zelf op systeemtrauma botst, heb ik zelf een beter beeld op wat er speelt en wat er nodig is. Het boek heeft mij dus ook doen groeien;
De komende tijd plan ik dit thema verder te verkennen. Daarnaast zal ik het thema een plek geven binnen de Vakopleiding Coachen van Levende Systemen. Er zal ook meer nood zijn aan supervisie. Immers, als er sprake is van systeemtrauma dan is de kans groot dat een organisatie jou mee zuigt in bv. een slachtoffer/dader dynamiek. Ik plan die supervisie aan te bieden onder de vorm van individuele gesprekken of onder de vorm van supervisie bijeenkomsten in groep en in dat geval kan er met organisatie opstellingen gewerkt worden. In die zin plande ik een reeks dagen in het voorjaar. Meer info kan je vinden via deze link. Ik hoop dat dit laatste initiatief van de grond geraakt want organisatie opstellingen blijven een moeilijk topic voor Vlaanderen. In elk geval zijn begeleiders maar ook mensen uit organisaties welkom ...
En of er een Engelse vertaling komt van het boek? Geen idee ... ik wil eerst zien wat er gebeurt de komende maanden. Aarzel in elk geval niet om me te contacteren rond dit thema en aarzel evenmin om het boek mee in de wereld te zetten ...
Hartelijk bedankt aan iedereen die op de ene of andere manier heeft bijgedragen of bijdraagt. Tot later,
Philippe